Ο Θάνος Μικρούτσικος μέσω του τεράστιου Δημήτρη Μητροπάνου, κάποτε μας χάρισαν, ίσως τον πιο υπέροχο στίχο για να ντύσεις ένα απωθημένο, ναι, αυτό που ξέρεις πως θα σε καταστρέψει και θα σε τρώει λίγο λίγο μέρα με τη μέρα.

Έγραψαν, λοιπόν «Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί και γελασμένοι».

Βρίσκεσαι κοντά σε αυτόν τον άνθρωπο που σου ταράζει το μέσα σου, αλλά είσαι σε κόσμο και πρέπει να το καταπιείς, πως άραγε; Και πες τον βρίσκεις τον τρόπο, χαμογελάς, αλλάζεις οπτικό πεδίο, απομακρύνεσαι και στην τελική φεύγεις.

Εκεί ακριβώς ξεκινάει το μαρτύριο σου, γκλιγκ!!! Πρώτο μήνυμα στο viber (δείγμα οικειότητας) «πολύ χάρηκα που σε είδα σήμερα», δεν το βλέπεις αμέσως, μη του δώσεις δικαιώματα, ενώ καταβάθος θες να το δεις χτες.

Το βλέπεις, απαντάς στην αρχή διστακτικά, διότι θυμάσαι ακόμα την τελευταία φορά που εμφανίστηκε από το πουθενά τι είχε γίνει, είσαι συναισθηματικά νηφάλιος, το ελέγχεις, σε όλη την επικοινωνία νιώθεις τρομερή αυτοπεποίθηση, πως δεν θα τον αφήσεις να σε κάνει ευάλωτο, όχι αυτή τη φορά. Το βράδυ πέφτεις για ύπνος και εικονογραφείς τα μηνύματα, το πρωί της επόμενης αστείρευτο κέφι, δεν δίνεις σημασία της απουσίας, της πρωινής απουσίας, για ένα περίεργο λόγο είσαι σίγουρος, ότι η επικοινωνίας σας, θα συνεχιστεί και το βραδύ.

Όντως επιβεβαιώνεσαι στέλνει να βρεθείτε, βρίσκεστε και όταν είστε αγκαλιά σου λέει όλα, τόοοσα πολλά, σε γεμίζει με τόση πληροφορία αγάπης και έρωτος που δεν μπορείς να τ΄αντέξεις , φεύγεις, κλείνεις την πόρτα και ανοίγεις αυτής της σιωπής.

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε, κάποτε η Κική Δημουλά έγραψε για κάποιους ανυπεράσπιστους έρωτες δίχως γένος, το στοχάζεσαι, πρώτη μέρα απουσία, δεύτερη, Τρίτη….

Λες και δεν ειπώθηκαν ποτέ αυτά τα λόγια, λες και δεν έσμιξαν ποτέ τα κορμιά. Βυθίζεσαι, μέσα σε μια δίνη απουσίας, σε μια ατελείωτη ησυχία, προχωράς ασυνέσθητα σκεπτόμενος ένα γιατί, γιατί εξαφανίστηκε, γιατί εμφανίστηκε και ….. θα είσαι πάντα κύκλος που δεν έκλεισε που λέει και η Νατάσσα ( Η….. Νατάσσα).

Δεν είναι γκοστινγκ, καθώς γίνεται σε επαναλαμβανόμενη ροή της ζωής.  Λες και ξέρει ακριβώς τι νιώθεις (ίσως, να το γνωρίζει), σε βάζει σε διαδικασία να περάσεις ένα διάστημα μίσους με τον εαυτό σου, που δεν τον σεβάστηκες και παρασύρθηκες σε αυτόν το τυφώνα.

Όμως, ξέρεις πως δεν είναι έτσι, με τσιγάρο ή χωρίς πρέπει να φύγεις, πρέπει να ελευθερωθείς, πρέπει να ζήσεις κάτι πιο ζωντανό, κλείστο μέσα σε ένα βαθύ κουτάκι, τοποθέτησέ το στο πιο ψηλό ράφι του χρονοντούλαπό σου και όταν σου ξανά χτυπήσει την πόρτα, χόρεψε ένα ζεμπέκικο στην μνήμη του και μην ενδώσεις, δεν θέλεις άλλους σκάρτους έρωτες ή μπορούμε να το θέσουμε καλύτερα δεν θέλεις τον συγκεκριμένο σκάρτο έρωτα, μέχρι να ζήσεις τον επόμενο. Επειδή τα νιάτα μας είναι όντως διαδρομή Αθήνα- Σαλονική, καλύτερα να την απολαύσεις με άλλη παρέα ή και μόνος, όχι μαζί